Θέατρο Πέτρας γύρω στις 9 παρά τέταρτο... Ο ήλιος έχει αρχίσει ήδη να υποχωρεί πίσω από το βουνό, παραδίδοντας τη θέση του στο σκοτάδι της νύχτας. Ένα ελαφρύ αεράκι δίνει μια αίσθηση δροσιάς καθώς εκαντοντάδες άνθρωποι ανεβαίνουν τον ανηφορικό δρόμο προς το θέατρο.Ώρα αναμονής μέχρι την έναρξη της πολυαναμενόμενης παράστασης και παντού κυριαρχούν "πηγαδάκια" που συζητούν επί παντός επιστητού. Στην ουρά ακόμη αρκετοί για να προμηθευτούν το πολυπόθητο εισιτήριο, ενώ οι άλλοι, οι τυχεροί, που το έχουν ήδη, περιμένουν σε άλλη ουρά...αυτή του κυλικείου! Όπως πάντα, τα θεάματα συνοδεύονται και από άρτο..(στην περίπτωσή μας μπύρες, ποπ κορν, νερά κλπ).
Επιτέλους, μετά την κλασσική καθυστέρηση του ακαδημαϊκού τετάρτου, τα φώτα χαμηλώνουν, οι φωνές καταλαγιάζουν και οι ηθοποιοί εμφανίζονται. Η παράσταση " Άμλετ" μόλις ξεκινά!!
Πρόκειται για το γνωστό αριστουργηματικό κείμενο του W. Shakespreare, μέσα όμως από μια σύγχρονη θεώρησή του. Η σκηνοθεσία του απλή και λιτή,άφηνε χώρο στο κείμενο να αναδείξει τη δυναμική του. Το έργο διαδραματίζεται στη Δανία όμως θα μπορούσε να αναφέρεται σε κάθε σύγχρονη χώρα που βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, βουτηγμένη στο σκότος της διαπλοκής και των σκανδάλων. Μιας χώρας με εξουσία σε σήψη υπό το βάρος των εγκλημάτων της και της αδιάκοπης και ανηλεούς προσπάθειας για διατήρηση της θέσης της.
Ο Άμλετ ( Αιμίλιος Χειλάκης) είναι ένας ρόλος- ύμνος στην ανθρώπινη σκέψη και διάνοια. Αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει τον κόσμο που συντρίβεται γύρω του. Παρόλ' αυτά φοβάται να αναλάβει την ευθύνη να αλλάξει τον κόσμο και ζει μόνο για την εκδίκηση.Το έργο εκτός από ένα μεγαλειώδες πολιτικό κείμενο, συνδέει το παρελθόν με το παρόν θίγοντας διαχρονικά και πανανθρώπινα θέματα όπως τη ματαιότητα των εγκόσμιων, τη διαφθορά της εξουσίας, την καταστροφική αναζήτηση της ηδονής πάσει θυσία, τη φιλία, τον έρωτα κλπ. "Οι άνθρωποι εδώ διακρίνονται σε πρόσωπα ή προσωπεία και όχι σε καλούς ή κακούς".
Εξαιρετικές ερμηνείες από όλους, ενδιαφέρουσα μουσική επένδυση, με τον Αιμίλιο Χειλάκη να κλέβει την παράσταση με την υποκριτκή του δεινότητα και το σθένος του, αφού μετά από ένα ατύχημα επί σκηνής συνέχισε απτόητος μέχρι το τέλος εντυπωσιάζωντας τους θεατές. "Θα αγωνιστώ μέχρι το τέλος, έστω και με ένα πόδι" ήταν το εύρημα του ηθοποιού για το γεγονός, και το κοινό του το ανταπέδωσε με συνεχές και δυνατό χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης.
Δώδεκα παρά τέταρτο και το θέατρο αρχίζει σιγά-σιγά να αδειάζει... Πίσω έχουν μείνει μόνο οι άδειες θέσεις και οι ήχοι της νύχτας... Αποχωρώ έχοντας στο μυαλό μου μόνο ωραίες εντυπώσεις...και σκέψεις βέβαια... Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!!
