Αθήνα: Η πόλη με τα κίτρινα φώτα...(Της Ιωάννας Νικολοπούλου)

Δεν θα το είχα παρατηρήσει αν δεν μου το έλεγε... Βράδυ ανεβασμένοι σε μία ταράτσα...Στον τοίχο να προβάλλεται ένα καρτούν(παλαιάς κοπής)και τριγύρω παρέες με τις μπύρες στο χέρι να απολαμβάνουν το δροσερό αεράκι, αμπελοφιλοσοφώντας με θέα τη φωτισμένη Ακρόπολη ξαπλωμένοι σε πολύχρωμες σεζ λονγκ...

" Κοίτα τα φώτα της Αθήνας...Είναι κίτρινα...Όποια πόλη και αν κοιτάξεις από ψηλά, τα φώτα της είναι λευκά...Εδώ όμως είναι κίτρινα...Ξέρεις γιατί;" με ρώτησε ο Ά.

"Η αλήθεια είναι πως αυτό που λες δεν το είχα προσέξει...Νομίζω όμως πως έχεις δίκιο..."του απάντησα. Αμέσως έπεσε το βλέμμα μου σε ένα τηλεσκόπιο που ήταν τοποθετημένο στην άκρη της ταράτσας.

Ενστικτωδώς κινήθηκα προς τα εκεί για να επιβεβαιώσω τα λεγόμενά του. Σηκώθηκα λίγο στις μύτες των ποδιών μου και κοίταξα τον φωταγωγημένο Βράχο... Ήταν όντως λουσμένος σε ένα υπέροχο χρυσαφί φως...Είχε έρθει τόσο κοντά που αυθόρμητα κίνησα τα δάχτυλά μου για να τον αγγίξω με μια κίνηση θαρρείς σαν χάδι...Και αμέσως μετά με μια περιστροφική κίνηση τα μάτια μου αγκάλιασαν όλη την πόλη που φωτισμένη έμοιαζε με τον έναστρο νυχτερινό ουρανό που την σκέπαζε εκείνη την ώρα...

Το κίτρινο πάντα ήταν ένα χρώμα με αντιφατική σημασία. Για πολλούς αντιπροσωπεύει το αίσθημα της ζήλιας (π.χ. τα κίτρινα τριαντάφυλλα) ενώ άλλες φορές παραπέμπει σε ασθένεια ή αδυναμία...


Από την άλλη πλευρά βέβαια είναι ένα πολύ φωτεινό και ζεστό χρώμα...Είναι το χρώμα του ήλιου και του χρυσού...Μπορεί ταυτόχρονα να τυφλώνει, αλλά και να εντυπωσιάζει...Να προσφέρει ηρεμία και ξεκούραση ή στην έντονη απόχρωσή του να προσδίδει ζωντάνια και ενεργητικότητα...


Το λευκό, αντίθετα, θα το χαρακτήριζα ως μια μεγάλη σιωπή...Μια ψυχρή και απόλυτη παύση...Το λευκό δεν σου δίνει τη δυνατότητα της επιλογής...Δεν έχει απόχρωση, άρα ούτε και βάθος...


Νομίζω λοιπόν πως μπορώ να μαντέψω την απάντηση... Η Αθήνα δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ μονοδιάστατη... Είναι από τη φύση της αντιφατική και μυστηριώδης...Σε άλλα σημεία έντονη και εκθαμβωτική,σε άλλα πάλι χλωμή και ξεθωριασμένη...

Μοίαζει να παραπαίει μεταξύ ευφυίας και τρέλας...Μέχρι τώρα πίστευα πως αυτά είναι χαρακτηριστικά του ανθρώπινου νου...Και όμως...Σαν άνθρωπος και αυτή παλεύει με τις αδυναμίες και τα πάθη της...Άλλοτε κακόκεφη, σκληρή και επιθετική και άλλοτε όμορφη, γλυκιά και γεμάτη κέφι και ζωντάνια...Εξωτερικά μοιάζει απρόσιτη και χαοτική, όμως εγώ ξέρω πως αυτό είναι άμυνα...Αν ψάξεις καλά βαθιά μέσα της θα ανακαλύψεις πολλές ομορφιές και ζεστές γωνίτσες...Θέλει όμως υπομονή, πείσμα και πίστη για να σου ανοιχτεί..Πρέπει να αφιερώσεις χρόνο και αυτή σίγουρα στο τέλος θα σε ανταμείψει...


Θα ήταν άδικο επομένως να είναι ταυτισμένη με το λευκό. Το λευκό είναι αφύσικα τέλειο...Αυτή ωστόσο δεν προσποιείται την άψογη, την ατσαλάκωτη, την άμεμπτη...


Την αγαπώ την Αθήνα...Ίσως γιατί κατά βάθος μου θυμίζει κάτι από τον εαυτό μου...