Όταν είχαν έρθει στη Σπάρτη τους έχασα..
Όταν τραγούδησαν στον Λυκαββητό έλειπα.Μετα έμαθα ότι διαλύονται...Στενοχωρήθηκα...Πίστευα πως δεν θα τους έβλεπα ποτέ live...Και όμως, στις 13 Ιουλίου το όνειρο έγινε πραγματικότητα...Οι Πυξ Λαξ και πάλι μαζί!!!!!!Μετά από εφτά χρόνια! Δυστυχώς, με μια απώλεια...σημαντική...Ο Μάνος θα ήταν απών...Υπήρξε όμως η αφορμή για αυτή τη συναυλία και ήταν νοερά εκεί, στο μυαλό και στις καρδιές όλων μας...
Κατάμεστο το Ολυμπιακό Στάδιο, με σίγουρα πάνω από 70.000 θεατές όλων των ηλικιών οι οποίοι αποθέωσαν το αγαπημένο συγκρότημα.Μετά από αρκετή ώρα κατορθώσαμε και εμείς να μπούμε στον χώρο της αρένας. Η εικόνα συγκλονιστική. Δεν είχα ξαναδεί τόσο κόσμο σε συναυλία! Στο βάθος τρεις γιγαντο-οθόνες, δίπλα μας η κονσόλα του ήχου και οι κάμερες. Το πλήθος εν αναμονή...Η μεγάλη στιγμή πλησιάζει...Τα φώτα χαμηλώνουν...Στην κεντρική οθόνη εμφανίζεται ένα τεράστιο καρδιογράφημα, ενώ από τα μεγάφωνα ακούγονται οι παλμοί της καρδιάς. Οι καρδιές όλων συντονίζονται στον ίδιο ρυθμό.. Οι παλμοί ανεβαίνουν και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση...3,2,1 και ναι, είναι γεγονός!!! Οι Πυξ Λαξ επιτέλους επί σκηνής!!!! Το πλήθος παραληρεί!
Συνέχεια με όλα τα αγαπημένα τραγούδια..." Λένε για μένα", "έπαψες αγάπη να θυμίζεις", "υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ", "οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο" και πολλά άλλα ακόμα από την πλούσια δισκογραφία τόσων χρόνων. Ήταν εξαιρετικά ανατριχιαστικό να ακούς ένα ολόκληρο στάδιο να αντηχεί από τις φωνές των ανθρώπων που συνόδευαν τη μπάντα στο μαγικό αυτό ταξίδι στο χρόνο και στο συναίσθημα..
Κορυφαία στιγμή της βραδιάς η εκτέλεση του "εσύ εκεί" από τον Μάνο Ξυδούς ηχογραφημένο από προηγούμενη συναυλία.(Στη συγκεκριμένη ηχογράφηση έχει βάλει το χεράκι της -ή μάλλον τη φωνή της-και η υπογράφουσα για τις ανάγκες της ραδιοφωνικής εκπομπής ενός φίλου λίγο μετά το θάνατο του Μάνου..)
Η ώρα περνά και κανείς μα κανείς δεν θέλει να τελειώσει... Οι Πυξ Λαξ αποχωρούν (υποτίθεται) ενώ το πλήθος φωνάζει ρυθμικά " Κι άλλο, κι άλλο". Τελικά μας κάνουν τη χάρη! Βγαίνουν ξανά για να κλείσουν όπως άρχισαν...Αναφερόμενοι στον απόντα φίλο και συνοδοιπόρο τους..."Ζήσε μονάχα τη στιγμή και άσε το μετά, ένα σωσίβιο η ζωή που ξεφουσκώνει αργά..." Αυτό ήταν και το μότο της βραδιάς...Αυτό μάλλον είναι και το μεγάλο μυστικό της ζωής...
Το συγκρότημα ανακοινώνει και δεύτερη συναυλία το Σεπτέμβρη στη Μαλακάσα ενώ με τη λήξη ο Αττικός ουρανός παίρνει φωτιά από δεκάδες πυροτεχνήματα!! Το καλύτερο και ιδανικότερο φινάλε μιας παραμυθένιας νύχτας από τους "Πρίγκηπες της Δυτικής όχθης"!
Το πλήθος αρχίζει να παίρνει το δρόμο της επιστροφής... Eμείς όμως δεν θέλουμε να φύγουμε...Όχι ακόμα...δεν ξέρω γιατί αλλά με το κλείσιμο της συναυλίας ένιωσα να κλείνει και ένας κύκλος της ζωής μου..."το τέλος μιας εποχής" όπως είπε και μια φίλη...
Με το "βρώμικο" ανά χείρας από μια καντίνα στο χώρο του σταδίου και με τις μελωδίες ακόμα στα αυτιά και στο μυαλό μου αφήνω πίσω μου το ΟΑΚΑ, αναρωτώμενη τι ήταν αυτό που έκανε τους Πυξ Λαξ ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών στην Ελλάδα...Τελικά κατέληξα στο εξής: όλοι μας έχουμε πονέσει, αγαπήσει, χωρίσει, κλάψει, μεθύσει σιγοψιθυρίζοντας κάποιο τραγούδι τους... Μερικοί από εμάς μεγάλωσαν και πέρασαν την εφηβεία τους μαζί τους... Γιατί τελικά τα τραγούδια δεν είναι μόνο μουσική, νότες και μελωδίες.. Είναι πάνω απ' όλα συναισθήματα, εικόνες και μυρωδιές... Και όλα αυτά μας τα χάρισαν απλόχερα...!
