Τα λάθη τα απαραίτητα Μαμά(Της Ρέας Πεχυνάκη)

(Αποχωρισμός σαλιγκαριών...Όχι...Αποχωρισμός γενικά...)

-Γιατί να φύγεις;

-Γιατί μπορώ…

-Μπορείς και να μείνεις….

-Τι άλλο υπάρχει για να κάνω εδώ;

-…

-Θέλω να γνωρίσω πως είναι η ζωή πέρα από αυτά τα δέντρα, θέλω να δω τι όψη έχει ο κόσμος χωρίς την ασφάλεια ότι θα γυρίσω και θα σε δω πίσω μου, θέλω να ζήσω όσα ονειρεύομαι, να κάνω άλλα πράγματα…
-…

-Δε χαίρεσαι για μένα, μαμά;
-Δεν μπορώ…
-Μα γιατί;

-Ξέρεις τι θα γίνει αν φύγεις;

-Πως θα μπορούσα;

-Αν σου πω, θα μείνεις;

-Μα δε γίνεται να ξέρεις…

-Κι όμως…. Το πρώτο συναίσθημα που θα νιώσεις θα είναι η μοναξιά. Σιγά σιγά θα συνειδητοποιήσεις πως είναι να μη νοιάζονται όσo νοιάζεσαι, να δίνεις και να προδίδεσαι, να ελπίζεις και να απογοητεύεσαι. Θα πονέσεις πολύ, θα πέσεις και θα σηκωθείς ξανά πολλές φορές, πριν καταφέρεις να κάνεις ένα βήμα προς τα όνειρά σου. Κι όταν καταφέρεις αυτό το βηματάκι, θα συνειδητοποιήσεις πως το επόμενο είναι πολύ πιο επίπονο κι αυτό που ακολουθεί θα χειροτερέψει κι άλλο.Ξέρω πως έχεις πείσμα και θα τα καταφέρεις. Ξέρω τι δύναμη κρύβεις μέσα σου και πόσο μπορείς να παλέψεις για τους στόχους σου. Όπως ξέρω και πως όταν θα φτάσεις στο τελευταίο σκαλοπάτι, και αφού καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός και η χαρά σου για τα όσα κατάφερες, αναγκαστικά θα γυρίσεις τα μάτια σου προς τα πίσω για να δεις αν το πολυπόθητο έπαθλό σου άξιζε τα όσα θυσίασες για να το αποκτήσεις.

 Και τότε θα καταλάβεις… Θα καταλάβεις πως αυτά που τόσα χρόνια έψαχνες ήταν ουσιαστικά αυτά που είχες και πριν ξεκινήσεις για το μεγάλο ταξίδι σου: αναγνώριση και αγάπη! κατανόηση και εμπιστοσύνη, συντροφικότητα και ασφάλεια…. Θα σε κατακλύσει ύστερα η ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσεις πίσω, εκεί από όπου ξεκίνησες, στην ασφάλεια της αγκαλιάς εκείνων που σε αγαπούν και σε περιμένουν πάντα. Και παρόλο που αυτή η αγκαλιά θα είναι πάντα εδώ, εσύ δε θα μπορείς πια να βρεις αυτό που γύρευες γιατί όλα θα έχουν αλλάξει όψη, τα μάτια σου θα έχουν μάθει να βλέπουν με άλλο τρόπο και τα λάθη σου θα σε βαραίνουν περισσότερο. Θα απογοητευτείς πολύ, όμως θα βρεις χρόνο να γλείψεις τις πληγές σου και σιγά σιγά θα ηρεμήσεις, θα κατασταλάξεις. Θα σχηματιστεί τότε στα χείλη σου ένα ακαθόριστο γλυκόπικρο χαμόγελο που θα μιλάει από μόνο του για όλα όσα έζησες, όλα όσα έχασες, όλα για τα οποία πόνεσες, ένα χαμόγελο που θα δείχνει πως επιτέλους έλυσες το μυστήριο…

-Σαν το δικό σου το χαμόγελο, τώρα;

-Ναι, κάπως έτσι….

-Ίσως δε γίνουν έτσι τα πράγματα, ίσως είμαι τυχερός και καταφέρω εύκολα όσα θέλω!

-Ίσως… όμως εγώ σου προσφέρω την ασφάλεια να ζήσεις τη ζωή σου χωρίς να χρειαστεί να στηριχτείς σε ένα «ίσως». Σου προσφέρω όσα έμαθα για να μη χρειαστεί να πονέσεις για να τα μάθεις!

-Και πως τα έμαθες εσύ όλα αυτά;

-Αυτή την ερώτηση είχα κάνει και εγώ κάποτε…

-Λίγο πριν ξεκινήσεις για το δικό σου ταξίδι;

-…Ναι…

-Άρα ξέρεις… δεν υπάρχει άλλος τρόπος μαμά, δεν υπάρχει τρόπος να μάθεις χωρίς να κάνεις λάθη, δεν υπάρχει τρόπος να ζήσεις χωρίς να πονέσεις… Δεν υπάρχει ζωή που την ακούς, μόνο ζωή που τη Ζεις…

-Ξέρω πως έχεις δίκιο και περίμενα αυτή την απάντηση. Όμως έπρεπε να σου μιλήσω. Για να καταλάβεις πως τα λάθη είναι αποδεκτά και ο πόνος απαραίτητος. Αυτή η γνώση είναι η μόνη που μπορώ να σου δώσω για να σε συντροφεύει στο μεγάλο ταξίδι σου. Αυτή και η συμβουλή να έχεις πάντα το βλέμμα στραμμένο μπροστά και το μυαλό πίσω, εκεί απ’ όπου ξεκίνησες. Έτσι, θα μπορείς να συνεχίζεις, ξέροντας πως όταν τα πράγματα πάνε στραβά, ε! δε χάθηκε και ο κόσμος. Έχεις πάντα κάπου να επιστρέψεις… Και τώρα φύγε… Άντε… Η ζωή δεν περιμένει…

Της Ρέας Πεχυνάκη