"Κάποτε στην Ανατολία":Tο εναρκτήριο λάκτισμα για το 24ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου

Με την προβολή της τελευταίας ταινίας του Τούρκου σκηνοθέτη Νούρι Μπίλγκε Τζεϊλάν "Κάποτε στην Ανατολία" ξεκίνησε χθες το 24ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου στην Αθήνα.Το φεστιβάλ θα διαρκέσει 8 ημέρες (μέχρι τις 2 Νοεμβρίου) και κατά τη διάρκειά του θα παρουσιαστούν περισσότερες από 50 Ευρωπαϊκές ταινίες. 
Τα έργα θα προβάλλονται στον "Απόλλωνα" της οδού Σταδίου καθώς και στο Ίδρυμα Κακογιάννη.

Όσον αφορά τη χθεσινοβραδινή προβολή, πρόκειται για μια ταινία που έχει βραβευθεί ήδη με το Μέγα Βραβείο της κριτικής επιτροπής στις Κάννες. Μέσα από μια έξοχη σκηνοθετική ματιά και άρτια εικαστική προσέγγιση, ο δημιουργός επιχειρεί να καταδείξει και να φωτίσει μια πλευρά της σύγχρονης τουρκικής κοινωνίας και πραγματικότητας, λιγότερο προβεβλημμένης,προσεγγίζοντας παράλληλα ανθρώπινες καταστάσεις και συμπεριφορές.


ΥΠΟΘΕΣΗ
Κάπου βαθιά στην Ανατολία, μια ομάδα ανθρώπων αναζητά τον τάφο ενός ανθρώπου δολοφονημένου από 2 άλλους. Η ομάδα αποτελείται από έναν αστυνομικό, έναν εισαγγελέα, έναν γιατρό, τους βοηθούς τους και τους δύο δράστες, οι οποίοι οδηγούνται με χειροπέδες για να υποδείξουν το σημείο που βρίσκεται το πτώμα. Η πλοκή διαδραματίζεται κατά το μεγαλύτερο μέρος της τη νύχτα. Οι δράστες, επικαλούμενοι μέθη τη νύχτα του φόνου, αναγκάζουν την ομάδα να κινείται σε διαφορετικά σημεία χωρίς αποτέλεσμα.

Λόγω κόπωσης και κακών καιρικών συνθηκών, η ομάδα αποφασίζει να ξεκουραστεί για λίγο σε ένα κοντινό χωριό και μάλιστα καταφεύγουν στο σπίτι του Δημάρχου. Το επόμενο πρωί η ομάδα βρίσκει τελικά το σωστό σημείο και ανακαλύπτει το πτώμα σε ένα λάκκο, δεμένο χειροπόδαρα.

Μέσα από μια αργά κινούμενη πλοκή και φαινομενικά άσχετες και αδιάφορες συζητήσεις, ο δημιουργός προσπαθεί να υφάνει τους διαφορετικούς χαρακτήρες, τις διαφορές τους και τα παιχνίδια εξουσίας που παίζονται μεταξύ τους. Οι επιλογή των ρόλων δεν είναι πασιφανώς τυχαία. Ο αστυνομικός, θα χρησιμοποιήσει βία και απειλές για να αποσπάσει πληροφορίες από τον δράστη, άσχετα αν ο επιδερμικά ήπιος και αντικειμενικός εισαγγελέας προσπαθεί για το αντίθετο. Ο δεύτερος αποδεικνύεται τελικά ότι συντάσσει το πόρισμα του θανάτου σύμφωνα με τα στοιχεία που αυτός αποφασίζει και όχι βάσει των πραγματικών συνθηκών. Ο γιατρός, πλήρως αποστασιοποιημένος, ενδιαφέρεται μόνο για το πότε θα γυρίσει στις ανέσεις του πολιτισμένου κόσμου, ενώ ο Δήμαρχος και το φτωχικό χωριό του αποτελούν την επιτομή της ειρωνίας απέναντι στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας.

Με ύφος που θυμίζει έντονα τον δικό μας Θόδωρο Αγγελόπουλο,με μια σκηνοθεσία που βασίζεται στο παιχνίδι σκότους-φωτός και στα πανέμορφα καρέ που παρουσιάζει ο δημιουργός δημιουργεί το σκηνικό όπου εκεί τοποθετεί τους απλούς, καθημερινούς και γεμάτους αδυναμίες και πάθη χαρακτήρες του. Οι διάλογοι, οι οποίοι δεν είναι το δυνατό σημείο της ταινίας, αντισταθμίζονται από τη δραματικότητα των καταστάσεων, των ηρώων και της σιωπής αυτών.


Μια βαθιά ταινία που έχει να πει πολλά όχι μόνο για την τουρκική κοινωνία, αλλά και για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά.